Do września 1942 roku w tym budynku był Dom Starców oraz Przytułek dla Bezdomnych. Po wywózce starców podczas tzw. szpery ulokowano tam szpital zakaźny. Na przełomie lat 1942/1943 leczono w nim też dzieci z obozu przy ul. Przemysłowej, które chorowały na tyfus. Wiele miesięcy spędził tam Arnold Mostowicz, który pracując w getcie jako sanitariusz, zaraził się tyfusem.

Budynek przetrwał do dziś. Pełni teraz funkcję kamienicy mieszkalnej. Aż trudno uwierzyć, że kiedyś leczono tu ludzi.

Wczoraj otwarty został przy ul. Dworskiej 74 nowy szpital zakaźny. Przed wrześniową ewakuacją mieścił się tam Dom Starców. Szpital, przewidziany na 300 łóżek, przyjął już 180 pacjentów. Zakład ten ma duże znaczenie dla sytuacji sanitarnej getta, gdyż obiekty szpitalne na Marysinie są dość prymitywne - małe domki drewniane bez połączenia i bez żadnej kanalizacji. Ponieważ jednak epidemia tyfusu jeszcze nie słabnie, z obiektów tych będzie się na razie korzystać w dalszym ciągu. Nie wiadomo, czy nowy szpital przy ul. Dworskiej okaże się wystarczający; wszystko zależy od tego, czy uda się opanować epidemię.
Kronika getta łódzkiego, 31 października 1942, t. 2, s. 331.

W szpitalu zakaźnym znajdowało się w dniu 1 grudnia 206 chorych. Ponieważ epidemia tyfusu słabnie, liczba chorych w dniu 15 grudnia wynosiła już tylko 164 osoby. W ciągu tych dwóch tygodni zanotowano następujące przypadki: tyfusu brzusznego - 64, paratyfusu - 1, gruźlicy - 6, gruźliczego zapalenia opon mózgowych -1, czerwonki -1, tyfusu plamistego - 1.
Kronika getta łódzkiego, 17 grudnia 1942, t. 2, s. 437.

Pogłoski o planowanym rzekomym wysiedleniu chorych, jak również zupełnie bezpodstawna wieść, że ma być wprowadzony zakaz przebywania na ulicach po godz. 4, całkowicie mijają się z prawdą i wywołały ten skutek, że nie zgłoszono wielu wypadków zachorowań zakaźnych, gdyż chorzy obawiają się szpitala. Dlatego też wydałem lekarzom surowy nakaz meldowania o każdym wypadku choroby zakaźnej i umieszczenia chorego w szpitalu.

Lekarz, który będzie się uchylał od tego obowiązku, utraci z miejsca prawo dalszego wykonywania swego zawodu i wciągnięty zostanie na specjalną listę.
Kronika getta łódzkiego, 7 listopada 1942, t. 2, s. 351.